"Uçuyorum, rüzgârın etkisinde
Dalından kopmuş bir yaprağım…
Yeryüzü neredeyse ulaşılamayacak kadar uzakta,
Yükseliyorum bazen,
Bazen alçalıyorum... Ulaşmak istediğim çiçek aşağıda,
Hep dalımdan koparak üzerine konmak istediğim çiçek,
Dünyanın en güzel çiçeği…
İlk açtığı gün gördüm onu, o günden beri kopmaya çalıştım o daldan,
Kırmaya çalıştım beni o dala bağlayan sapı,
Ve sonunda başardım işte
Hala uzak olsa da benden, düşüyorum aşağıya, ona doğru"

Kadının "merhaba" demesiyle kendine geldi, toparlandı. Hayatının biten döneminde geçmişten bir yük taşımamak için duygularını kadına hissettirmemeye karar verdi kendi kendine. Anlamamalıydı kadın, erkeğin ona karşı olan hayranlığını. Sadece yanında oturdu opera boyunca, ona dokunmadan, fazla yaklaşmadan... "Koparak aşağıya süzülen yaprak gibi", sabırla. Gecenin devamında, oturdukları açık hava barında erkek yakından keşfetmeye başladı kadını. Ona yakınlaştıkça hayranlığı daha da arttı, acaba bu O mu diye hissetti bir an. O, hep beklediği, hep düşündüğü, hep uzaklarda aradığı kadın, O mu?